ΟΙ ΣΑΡΑΝΤΑ ΔΡΑΚΟΙ

Λαικό παραμύθι από τη Λέρο

Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια οικογένεια σε ένα χωριό και είχε ένα παλικαράκι. Δίπλα τους έμενε μια άλλη οικογένεια που είχε ένα κοριτσάκι. Τα παιδιά μεγαλώνανε μαζί, πήγαιναν στο σχολείο μαζί, παίζανε μαζί, γράφανε μαζί, ήταν αγαπημένα. Ήτανε το Νικολάκη και η Μαρία. Το κοριτσάκι ήταν τόσο όμορφο που την λέγανε <<πεντάμορφη>>. Κάθε Κυριακή, οι μαμάδες τους τα έντυναν με τα καλά τους, να πάνε στην εκκλησία.

Μια χειμωνιάτικη μέρα, είπαν στους γονείς τους: << Εμείς θα πάμε στο βουνό, να μαζέψουμε ξυλάκια, να τα φέρουμε, να τα έχουμε για τις κρύες μέρες του χειμώνα και να ανάβουμε το τζάκι μας, να μην κρυώνουμε>>. Οι γονείς τους  δεν ήθελαν να πάνε μόνα τους, γιατί εκεί κοντά σε ένα βουνό πάνω, ζούσαν σαράντα δράκοι! Όσους περνούσαν από εκείνο το μέρος, τους κατάφερναν, τους παίρναν στον πύργο, τους έβαζαν μέσα στο καζάνι, τους μαγείρευαν και τους τρώγανε. Τα παιδιά όμως επιμένανε και η μάνα και ο πατέρας τους είπαν: <<Καλά, να πάτε, αλλά να μην περάσετε ψηλά από το βουνό, όπου είναι ο πύργος με τους σαράντα δράκους, γιατί θα σας φάνε!>>. Τα παιδιά διαβεβαίωσαν ους γονείς τους, ότι δεν θα περάσουν από εκεί.

Ξεκινάνε λοιπόν, το πρωί, πάνε στο βουνό, μαζεύουν τα ξυλαράκια, τα ετοιμάζουν αλλά, σαν παιδιά που ήταν, είχαν την περιέργεια να δουν, πως ήταν ο πύργος με τους σαράντα δράκους! Φτάνουν έξω από τον πύργο κα ι ο Νικόλας λέει της Μαρίας: << Να χτυπήσουμε την πόρτα, να μας δώσουν λίγο νεράκι;>>  Χτύπησε λοιπόν την πόρτα κι ανοίγει η μάνα δράκαινα. Σαν μάνα που ήταν, ήταν πολύ καλή γυναίκα.

<< Τι θέλετε>>, τους λέει, <<παιδιά μου εδώ;>> Ούτε πουλί πεταμένο δεν έρχεται εδώ όχι εσείς που είστε παιδάκια! Τι θέλετε;>><<Πήγαμε, μαζέψαμε ξυλαράκια και θέλουμε λίγο νεράκι να πιούμε>>. << Ελάτε γρήγορα, γρήγορα, να σας δώσω νεράκι, να το πιείτε και αμέσως να φύγετε γιατί θα ‘έρθουν τα παιδιά μου, οι σαράντα δράκοι. Και αυτοί μόλις έρχονται κοντά, τρίζει η γη, τρίζουν τα βουνά! Είναι κακοί! Σφάζουν τα παιδάκια, τους ανθρώπους και τους τρώνε!>>
Τέλος πάντων, τους βάζει γρήγορα γρήγορα κάτι να φάνε, τους δίνει και νερό και εκείνη την ώρα, ακούει την πόρτα του πύργου να τρίζει…Ήταν η ώρα που επέστρεφαν οι γιοι της. Τι να κάνει, τι να κάνει, τα κρύβει κάτω από το τζάκι. <<Κρυφτείτε>>, λέει <<και μόλις τους ταΐσω, θα πάνε να κοιμηθούν γιατί είναι κουρασμένοι. Τότε θα σας αφήσω να φύγετε>>.

Έρχονται οι δράκοι κουρασμένοι, πλυθήκανε, η μάνα ετοίμασε το τραπέζι, να τους ταΐσει. Μόλις μπήκανε στην κουζίνα, τραβούσαν την μύτη τους, από τις μυρουδιές. <<Μάνα, ανθρώπινο κρέας μυρίζει. Ποιος ήρθε εδώ πέρα;>> Λέει αυτή: <<Κανένας, παιδάκια μου, δεν ήρθε, κανένας.>>Έφαγαν, λοιπόν, οι δράκοι, πήγαν και ξαπλώσανε.
Η Μαρία όμως που ήταν πιο έξυπνη, τι έκανε; Λέει στον Νικόλα: << Οι δράκοι κοιμηθήκανε, να βγούμε έξω.>>Βγήκε πρώτη από την κρυψώνα της, την βλέπει ένας δράκος τόσο όμορφη, την παίρνει και την κλειδώνει μέσα στο χρυσό δωμάτιο! Την κλείνει μέσα και της λέει:  << Εγώ θα σε ποτίζω, εγώ θα σε ταΐζω, αλλά δεν θα σε αφήσω να πας στην μαμά σου. Θα σε μεγαλώσω και θα σε παντρευτώ.>> Η Μαρία φώναζε, έκλαιγε, αυτός τίποτα , την κλείδωσε εκεί! Πήρε μετά το χρυσό κλειδί και το έβαλε στην τσέπη του.

Ο Νικόλας τώρα δεν μπορούσε να φύγει. Πού να πάει χωρίς την Μαρία! Τέλος πάντων λοιπόν κατεβαίνει στο σπίτι του, βρίσκει την μάνα του, της λέει: <<Αυτό κι αυτό πάθαμε! Περάσαμε από τον πύργο πιάσανε οι σαράντα δράκοι τη Μαρία και την κλειδώσανε. Θέλω να πας στο φαρμακείο και να μου πάρεις υπνωτικό. Θα πάω να την ελευθερώσω, δε θα την αφήσω στα χέρια τους.

Παίρνει ο Νικόλας το υπνωτικό, ξανάπαει στον πύργο. Η μάνα όμως των δράκων, που ήταν καλή και ήθελε να ελευθερώσει το κοριτσάκι, του λέει: <<Μη φοβάσαι κι εγώ θα σε βοηθήσω. Μόνο να προσέχεις, να κρύβεσαι μην σε δουν οι γιοι μου, γιατί θα σε ψήσουν και μετά θα μεγαλώσουν τη Μαρία.>>Την ώρα που βγήκε να πιάσει ξύλα η γριά, όπως ήταν ανοιχτό το καζάνι, Ο Νικόλας ρίχνει μέσα το υπνωτικό και άρχισε αυτό να μαγειρεύεται με το φαγητό!

Σερβίρει στους γιους  της το μεσημέρι η γριά, πάνε αυτοί και πέφτουν στα κρεβάτια τους και οι σαράντα,…ξεροί! Πάει, τότε, ο Νικόλας, παίρνει το χρυσό κλειδί από την τσέπη του αρχηγού, του μεγάλου αδερφού των δράκων, που τον βαστούσε, τρέχει, ανοίγει την κάμαρη και βγάζει έξω την Μαρία!…Την παίρνει, φεύγουν γρήγορα από τον πύργο των σαράντα δράκων και πάνε σπίτι τους. Όταν τους είδαν οι γονείς τους, έκαμαν χαρές κα πανηγύρια. Κι όπως ήταν συνήθειο εκείνα τα χρόνια, να αρραβωνιάζουν από μικρά τα παιδιά, επειδή ο Νικόλας έσωσε την Μαρία, τα αρραβώνιασαν και είπαν: <<Όταν θα μεγαλώσουν θα τους παντρέψουμε>>

Και μεγάλωσαν, παντρευτήκανε και ζούσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.

Μυστικά ζωής

Τα όνειρα

Τα όνειρα είναι περίεργα. Σαν να βλέπουμε μια ταινία χωρίς τέλος, χωρίς να την καταλαβαίνουμε. Τα όνειρα είναι ασπρόμαυρα. Τα όνειρα είναι οι επιθυμίες μας. Το μεσημέρι είδα σε ένα παιχνιδάδικο ένα ποδήλατο αλλά έκανε 230 ευρώ. Λεφτά για να το αγοράσω δεν έχω. Το βράδυ όταν κοιμάμαι, βλέπω πως το παίρνω και κάνω βόλτες σε όλη την πόλη και όλοι βλέπουν το ποδήλατο μου και με ζηλεύουν. Κάνω αγώνες με άλλα αγόρια και τους νικάω. Κάποιες φορές τα όνειρα μας δίνουν χαρά, κάποιες φορές μας κάνουν να στενοχωριόμαστε.

Υπάρχουν και τα όνειρα της ζωής. Ονειρευόμαστε να γίνουμε πυροσβέστες, γιατροί, αστυνομικοί. Κάποτε γίνονται πραγματικότητα και άλλοτε όχι.

Βέβαια υπάρχουν και τα όνειρα που μας προειδοποιούν. Μας κάνουν σινιάλο για κάτι που θα γίνει στο μέλλον. Τότε νιώθουμε ένα σφίξιμο στην καρδιά, τότε πρέπει να προλάβουμε.

Τα μονοπάτια της Τήνου

Θεωρώ ότι τα μονοπάτια, ή, για την ακρίβεια το δίκτυο των μονοπατιών, που το υπολόγισα σε περίπου 1.000 χιλιόμετρα, είναι η ιστορία του νησιού.

Τα μονοπάτια της Τήνου είναι ένα απέραντο δίκτυο από πανέμορφα λιθόστρωτα. Μια χαμένη και αόρατη στον επισκέπτη πολιτεία που χρειάστηκε δεκάδες χρόνια και τεράστιο κόπο και μαστοριά για να φτιαχτεί. H έκτασή τους και μόνο με την μαστοριά που χρειάστηκε για να φτιαχτούν τα κάνει από τα σημαντικότερα μνημεία όχι μόνο του νησιού και της Ελλάδας αλλά και της Ευρώπης. Κάποτε στην Τήνο άκμαζε η καλλιέργεια. Κατά την περίοδο αυτή κτίστηκαν πολλά μονοπάτια για τη μεταφορά  των αγαθών στο λιμάνι. Παρότι το δίκτυο αυτό που διατρέχει όλο το νησί υπάρχει ακόμη και μάλιστα στις αρχικές του διαστάσεις. Τα μονοπάτια σήμερα απειλούνται με καταστροφή!

ΜΟΝΗ ΚΕΧΡΟΒΟΥΝΙΟΥ - ΜΟΥΝΤΑ∆ΟΣ - ΣΜΠΕΡΑ∆ΟΣ - ΤΡΙΠΟΤΑΜΟΣ - ΞΩΜΠΟΥΡΓΟ
Αυτή η διαδρομή αρχίζει από την Μονή Κεχροβουνίου και καταλήγει μέχρι το Ξώμπουργο  ή και αντίστροφα  μπορούμε  να την παρομοιάσουμε με συγκοινωνούντα δοχεία  αφού η αρχή  και το τέλος της βρίσκονται  στις δυο βουνοκορφές  με το περίπου  ίδιο υψόμετρο. Βέβαια  όποιος  αποφασίσει να την περπατήσει  σίγουρα θα δει πολύ ωραία  αξιοθέατα  και μια υπέροχη  διαδρομή!!
Ελπίζω όλοι  σας να επισκεφτείτε  τα ωραία  μας μονοπάτια!

Η σημασία των μονοπατιών

Τα μονοπάτια είναι κληρονομιά για τη χώρα μας. Μια κληρονομιά όπου και άλλες χώρες θα επιθυμούσαν να έχουν, γιατί στην ύπαρξη των μονοπατιών μπορεί να στηριχτεί ένα σημαντικό κομμάτι της τουριστικής ανάπτυξης ενός τόπου.

Η ύπαρξη των μονοπατιών διευκόλυνε τις οικονομικές δραστηριότητες της κάθε περιοχής, τη διακίνηση εμπορευμάτων και αγροτικών προϊόντων και την οργάνωση των νοικοκυριών.

Εξυπηρετούσαν τις ανάγκες μετακίνησης και πρόσβασης σε ιδιοκτησίες με τα πόδια ή με ζώα.

Σε κάποια μέρη μάλιστα, είχαν δημιουργηθεί επαγγέλματα που στηρίζονταν στην ύπαρξη των μονοπατιών, τα οποία (επαγγέλματα) σε ελάχιστες βέβαια περιοχές, εξακολουθούν να υπάρχουν ακόμη και σήμερα λόγω της διατήρησης των μονοπατιών.

Το κολύμπι

Το κολύμπι είναι ένα άθλημα που απαιτεί πειθαρχεία και υπακοή

Το κολύμπι είναι ένα άθλημα που απαιτεί πειθαρχεία και υπακοή. Είναι ατομικό και γι’ αυτό σαφώς δυσκολότερο από τα ομαδικά.

Στον πρωταθλητισμό χρειάζεται ώρες αφοσίωσης και ισχυρή θέληση. Απαιτεί πολύ χρόνο αλλά το αποτέλεσμα είναι τις περισσότερες φορές αρκετά ικανοποιητικό. Στον αθλητισμό το κολύμπι είναι το σπορ το οποίο γυμνάζει όλο το σώμα. Πέρα όμως απ’ αυτό είναι και απαραίτητο να ξέρουμε να κολυμπάμε σε περίπτωση ανάγκης.

Σαφώς το καλό κολύμπι αλλά και οι επιδόσεις οφείλονται όχι μόνο στον αθλητή αλλά και στον προπονητή. Πρέπει να’ ναι αυστηρός, όταν χρειάζεται, να’ χει συνεχώς το νου του στους αθλητές του και να είναι δίκαιος μαζί τους. Σαφώς πρέπει να υπάρχει η σωστή ανταπόκριση από τον αθλητή καθώς είναι απαραίτητο να είναι πειθαρχημένος και προσηλωμένος στον σκοπό του. Στόχος του προπονητή είναι να βελτιώνει καθημερινά τους αθλητές του σε όλα τα επίπεδα (τεχνική, επιδόσεις).

Ένα βιο-έγκλημα κατά της ανθρωπότητας

Όταν πρωτοδιαβάσει κανείς το άρθρο της εφημερίδας με τίτλο «Ένα Βιο-έγκλημα κατά της ανθρωπότητας» στην αρχή δεν θα καταλάβει πολλά, αλλά στην συνέχεια θα καταλάβει ότι ο τίτλος της εφημερίδας είναι κυριολεκτικός.

Στην συνέχεια όλα γίνονται πιο δύσκολα από πριν, γιατί διαβάζεις ότι κάποιοι άνθρωποι σε κάποιο άλλο σημείο της γης ψάχνουν στα σκουπίδια για ένα κομμάτι ψωμί,  κάτι τόσο μικρό για εμάς, αλλά τόσο σημαντικό για εκείνους.

Νιώθεις ότι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει κάποιος καθημερινά είναι τόσο μικρά, τόσο ασήμαντα, μπροστά σε αυτά τα προβλήματα που έχουν εκείνοι, γιατί "η αθλιότητα" είναι από τα χειρότερα πλήγματα για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Ύστερα συμπεραίνει κανείς ότι τα αίτια θανάτου για αυτούς τους ανθρώπους είναι οι άνθρωποι από πλουσιότερες χώρες.
Για παράδειγμα, η καταστροφή του περιβάλλοντος εμπεριέχει στο σημείο αυτό μια δόση ειρωνείας επειδή τις δυσάρεστες επιπτώσεις τις αισθάνονται πρώτα οι οικονομικά υποανάπτυκτες ή λιγότερο αναπτυγμένες χώρες του Νότου ενώ οι υπεύθυνες για το φαινόμενο αναπτυγμένες χώρες της Δύσης είναι εκείνες που πλήττονται λιγότερο.

Το συμπέρασμα όμως για αυτά είναι ότι όλοι πρέπει να έχουν το δικαίωμα να ζουν, να αναπνέουν, να υπάρχουν!

ΑΡΧΑΙΑ ΑΙΓΥΠΤΟΣ ΚΑΙ ΜΥΣΤΗΡΙΟ

Πρόκειται  για   το  βιβλίο της LYNDA S. ROBINSON  ΦΟΝΟΣ ΣΤΟ  ΕΟΡΤΑΣΤΙΚΟ  ΣΥΜΠΟΣΙΟ που κυκλοφορεί  από τις εκδόσεις  <Ληχνάρι>.

Είναι ένα βιβλίο  μυστηρίου. Διαδραματίζεται  στην  αρχαία   Αίγυπτο  την εποχή  της  βασιλείας  του  Τουτανχαμών .Εκεί  ο  άρχοντας  Μέρεν   τα  < Μάτια  και τα Αυτιά  > του φαραώ  καλείται  να  αντιμετωπίσει  ένα  διαφορετικό αντίπαλο. Χειρότερο   από τους   Χετέους   και  τους συνωμότες   αυλικούς, έχει να αντιμετωπίσει  την οικογένεια  του.

¨Έχοντας, μετά  από πολύ καιρό, καταφέρει  να  βρει  λίγο  χρόνο για τον εαυτό  του επιθυμεί  περάσει  λίγες  ειρηνικές μέρες  με τις  δύο κόρες  του. Η  μοίρα  όμως  έχει  άλλα  σχέδια για αυτόν. Στο σπίτι  του  έχουν  μαζευτεί όλοι  οι  ενοχλητικοί  συγγενείς  του  για να τον καλωσορίσουν. Σαν  να μην  έφταναν όλα  αυτά  δύο φόνοι   και μια μυστική αποστολή  δίνουν τη χαρισματική  βολή στον άρχοντα  Μέρεν.

To βιβλίο  επικεντρώνεται στην προσωπική ζωή των χαραχτήρων κάνοντας χρήση ανάδρομων αφηγήσεων [flashback, αναμνήσεις]. Επικεντρώνεται επίσης στις λυκοφιλίες, στα σκοτεινά μυστικά, στις σχέσεις μίσους που ενώνουν  αυτή τη μεγάλη οικογένεια. ¨Όσον αφορά το μυστήριο, κατά τη γνώμη μου, υστερεί σε αγωνία. Ουσιαστικά  το μυστήριο αναπτύσσεται σε 3-4 κεφάλαια αλλά σίγουρα  οδηγεί σε ένα συγκλονιστικό φινάλε.

Τέλος  η αντιλήψεις και τα πιστεύω των χαρακτήρων  είναι κτισμένα σύμφωνα με μια αρχαιότερη κουλτούρα , κάτι που με βρίσκει  απόλυτα σύμφωνο.

Γενικά είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο που θα σας χαρίσει μερικές ωραίες και χαρούμενες στιγμές.